دل نوشته ای به یاد “شیخ سعید”

دل نوشته ای به یاد “شیخ”

به قلم محمد بالود

بزرگ بود و از اهالی فردا بود . قلبی به صفای آینه و دستانی به سخاوت دریا داشت و حدیث “حب الوطن من الایمان” را عاشقانه در این دیار ترجمه کرد .

کتاب عشق را به کمال تفسیر نمود و نغمه های عشق را به زیبایی بر گوش روان فرزندان ترنم کرد .

دلدادگی مرغان مهاجر را در مجالس انس معنا می کرد و چه زیبا معنا می کرد .

آب را در شریان خاک جاری ساخت و من الماء کل شی حی و آیه الله نور السموات و الارض را در شهرمان تلاوت نمود .

ندای اقرا باسم ربک الذی خلق را لبیک گفت و مدارس را عاشقانه معماری کرد .

با آلام و دردها آشنا بود .‌ خانه ای ساخت که بر سردرش نوشته اند یا من اسمه دواء و ذکره شفاء .

خاک و آب و سبزه و درخت را با هم آشتی داد تا نزهتگاهی شود سرسبز ، مایه تسلی دلها .

به مولانا و شعر زیبای “ما برای وصل کردن آمدیم” باور داشت . راه ها و جاده های عشق . و عاشقانه می پیمود .

همت خود را به کار بست تا گوشه ای از عظمت و جمال خدا را در مسجد و خانه خدا به تصویر کشد.

سخن پدر شعر فارسی “ز نیرو بود مرد را راستی / ز سستی کژی زاید و کاستی” را در چکامه ای سترگ در شرق زادگاهش مردانه سرود .آزادی .

در و دیوار شهر کتاب نوشته ای از آثار اوست .

اما سیمرغ این حکایت این بار به جایی دیگر سفر کرد .‌ سفری ابدی .

روح بزرگش دیگر ، قفس جسم خاکی را تاب نیاورد و همنوا با مولانا ابیات پایانی را سرود.

“مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

به هوای سر کویش پر و بالی بزنم”

روحش شاد و خاطرات خوشش مستدام باد.