بخاطر عشق و علاقه به کونگ فو حاضر بودم سختی ها را به جان بخرم

اسحاق زراعتگر مربی با سابقه کونگ فو:

بخاطر عشق و علاقه به کونگ فو حاضر بودم سختی ها را به جان بخرم

جامعه ای که ورزشکار نداشته باشد فاتحه آن خوانده است. هر روز با موتور به فرامرزان و هفته ای یک بار به رویدر می رفتم. متاسفانه جوانان امروزی کمتر به سراغ ورزش می روند.

گفتگو: سید ابراهیم کوخردی

به سراغ اسحاق زراعتگر ورزشکار با سابقه رزمی و مربی کهنه کار کونگ فو و فوتبال شهرستان بستک رفتیم و وضعیت ورزش شهرستان و منطقه را از ایشان جویا شدیم . وی ضمن گلایه از عدم توجه کافی مسئولین به ورزش ، پیشنهاداتی داده اند که با هم می خوانیم.

از سابقه ورزشی تان برایمان بگویید و اینکه از کی وارد ورزش شدید و چه فعالیت های ورزشی را تا کنون انجام داده اید ؟

با عرض سلام خدمت مخاطبین رسانه خودمونی . بنده هم مثل تمام ورزشکاران شهرستان از سنین کودکی با رشته فوتبال وارد عرصه ورزش شدم. به مدت ده سال به ورزش فوتبال در زمین های خاکی مشغول بودم. در کنار فوتبال به ورزش والیبال هم علاقه زیادی داشتم و همین امر باعث شد به همراه تیم مدارس شهرستان بستک مقام قهرمانی استان را کسب نماییم .

در سن هجده سالگی مسیر ورزشی ام را عوض کردم و به سمت ورزش های رزمی (کونگ فو) رفتم و به صورت جدی و حرفه ای کونگ فو را دنبال کردم و به موفقیت هایی هم  دست پیدا کردم. در این ورزش و به همه آن چیزی که از کونگ فو میخواستم تقریبا دست پیدا کردم.  بعد از چند سال شاگردی استاد باشی و صابری منش، خودم به درجه مربیگری رسیدم و چندین باشگاه در شهرستان و شهرستان های همجوار را راه اندازی کردم و فعالیت داشتم و در کونگ فو به مدرک مربیگری و درجه شالبند مشکی دان ۳ رسیدم ولی متاسفانه مصدومیت رباط صلیبی برایم پیش آمد و مجبور شدم کونگ فو را کنار بگذارم.

چه شد که به رشته فوتبال وارد شدید؟

وقتی مجبور شدم کونگ فو را کنار بگذارم استاد یوسف آگاهی که در کونگ فو هم به عنوان رییس هیات کونگ فو افتخار آشنایی را با ایشان داشتم و آن زمان هم مسول تیم فوتبال سیبه کوخرد بود، پیشنهاد دادند که به سمت فوتبال بیایم و در کارهای اجرایی باشگاه مشغول شوم و به این صورت بود که وارد رشته فوتبال شدم. بعدا هم  در کسوت سرپرستی در خدمت باشگاه سیبه بودم  و این دوسال آخر هم به عنوان مربی تیم مشغول به کار هستم .

از فعالیت های رزمی تان بگویید و سختی هایی که در آن دوران و با وجود نبود امکانات ورزشی باز فعالیت می‌کردید و آموزش می دادید؟

در آن زمان که ما مشغول ورزش رزمی بودیم اصلا هیچ امکاناتی نبود. تمرینات و کلاس کونگ فو ما بیشتر روی سیمان و در حیاط مدارس بود. مثل الان نبود که در همه روستاها سالن ورزشی وجود داشته باشد. یادم است هر روز ساعت دو بعد از ظهر سوار موتور می شدم و از کوخرد به سمت فرامرزان می رفتم. چون آنجا چند تا باشگاه داشتم و تا ساعت یازده شب آنجا مشغول بودم و ساعت یازده و نیم سوار بر موتور به کوخرد برمی گشتم. در سرما و گرما کار ما این بود و در حال رفت و آمد بودم. حتی هفته ای یک بار سوار بر موتور به رویدر هم می رفتم.  با آن مسافت  دور  بخاطر عشق و علاقه ای که به کونگ فو داشتم حاضر بودم همه این سختی ها را به جان بخرم.

استقبال جوانان منطقه از ورزش چگونه است ؟

راستش را بخواهید سال های قبل جوانان از ورزش بیشتر استقبال میکردند. هم وغمشون ورزش بود ولی متاسفانه  الان به این صورت نیست. متاسفانه جوانان امروزی کمتر به سراغ ورزش می روند.

ورزش منطقه بیشتر با چه مشکلات و کمبودهایی مواجه است؟

ورزش در شهرستان اولویت مسولین نیست. اگر بخواهند اولویت ها را دسته بندی کنند ورزش جزو دسته های دهم به بالا برای مسولین قرار دارد.

از لحاظ سخت افزاری که متاسفانه بسیار در این مساله ضعیف هستیم اگه یه مثالی بخواهم بزنم  کافی است سری به تنها ورزشگاه شهر بستک بزنید خودتان همه چیز را می بینید و می فهمید که چه خبر است.

چه پیشنهاد و صحبت هایی با مسوولین ورزش استان و شهرستان دارید؟

از مسولین عزیز درخواست دارم که بیشتر به جوانان شهرستان بها بدهند تا در امر ورزش بیشتر دیده شوند. از آنان می خواهم همان اندازه که دغدغه  مسائل دیگر منطقه را دارند برای ورزش هم وقت بگذارند و دغدغه داشته باشند چون جامعه ای که ورزشکار نداشته باشد فاتحه آن جامعه خوانده است.

صحبت پایانی خود را بفرمایید؟

در پایان تشکر می کنم از  رسانه خودمونی که این وقت را در اختیار بنده گذاشتند