برای مرگ غم‌انگیز دکتر محمد صالحی پور

🔹 چند روز پیش که ماریو بارگاس‌ یوسا (نویسنده نامدار پرویی) به مرگ طبیعی و کهولت‌سن درگذشت. دوستی پیغام گذاشته بود «جهان ادبیات از غول‌ها خالی می‌شود.»

🔹 با خبرِ مرگ دلخراش دکتر محمد صالحی‌پور، به ذهنم خطور کرد که بگویم «هرمزگان و به طور کلی ایران از غول پزشکی دارد خالی می‌شود.» با این تفاوت که نه به مرگ طبیعی بلکه با مهاجرت، تصادف یا بیماری.

🔹 محمد صالحی‌پور که از سال‌ها پیش با بیماری تومور مغزی دست‌وپنجه نرم می‌کرد، در سن ۵۷ سالگی چهره در نقاب خاک فرو کشید و همه را در اندوه فرو برد.

🔹 او در حوزه و تخصص خودش بسیار حاذق و توانا بود و بیماران زیادی را حیات دوباره داد. در پاره‌ای از موارد عمل‌های سخت و پیچیده‌ای را که از عهده سایر همکارانش بر نمی‌آمد با موفقیت به سرانجام می‌رساند و زحمت بیماران را از اعزام به یزد کم می‌کرد.

🔹 مرحوم صالحی‌پور انسان بسیار سخت‌کوشی بود که پشت‌کار داشت. از معدود انسان‌هایی بود که در دو شغل خدمت کرد، هم معلم ریاضی بود و هم پزشکِ جراح. آقای صالحی‌پور سال‌های اول در کنکور پزشکی قبول نشد و به ناچار به دانشگاه تربیت‌معلم رفت و به خدمت در آموزش‌وپرورش درآمد. اما در ادامه و با تلاش‌های روزافزون به آرزویش رسید و دانشگاه پزشکی قبول شد. با این همه تا لحظه‌های آخرِ اخذ تخصص به وزارت وفادار ماند و به تدریس ادامه داد. پس از آن، در دوره‌ای به طبابت در میناب پرداخت، دوره‌ای که حضورش برای یک شهر محروم و دورافتاده به شدت نیاز بود. در میانه‌ی طبابت به بندرعباس نقل مکان کرد و با مرگ به زادگاهش یعنی شهر بستک برگشت و در جایی که متولد شده بود در بستر خاک آرمید.

🔹 مرحوم طالحی‌پور گرچه عمر کوتاهی داشت اما پرفیض و باعزت بود. خداوند روح ایشان را قرین رحمت قرار دهد و به همسر و فرزندانش صبر عطا کند.